عبدالکریم صادقی مدیر سابق مدارس ابتدایی خور در گفتگو با خورشید لارستان: آن‌زمان بیشتر خانواده‌ها مخالف تحصیل دختران بودند/ خانه‌به‌خانه به دنبال دانش‌آموزان دختر می‌رفتیم تا بتوانیم از تعطیلی مدرسه راهنمایی جلوگیری کنیم/ ارزش پول ملی کشور آن روزها بسیار خوب بود و کسی تمایلی به رفتن به خارج از کشور نداشت (۱)

‌

?️ شنبه ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۳

‌

◾خورشید لارستان به مناسبت روز معلم و پاسداشت مقام بلند فرهنگیان این سرزمین، گفت‌وگویی داشته با چند تن از پیشکسوتان فرهنگی شهر خور. در دومین گفتگو به پای حرف‌های عبدالکریم صادقی می‌نشینیم. آموزگار و مدیر سابق مدارس ابتدایی خور.

‌

۱. با عرض سلام و ادب و تبریک روز معلم. یک معرفی کوتاه از خودتان داشته باشید و بفرمایید در چه سالی و چگونه وارد آپ شدید.

با نام و یاد خدا. عرض سلام و احترام خدمت شما و مخاطبان محترم رسانه خورشید لارستان. اینجانب عبدالکریم صادقی معلم بازنشسته آموزش و پرورش لارستان در سال ۱۳۵۱ به عنوان معلم در روستای براک خدمت خود را شروع کردم و پس از آن از سال ۱۳۵۳ تا زمان بازنشستگی در مدارس خور مشغول به فعالیت شدم.

‌

۲. به نظر می‌آید در آن دوران، معلمی به عنوان یک شغل می‌توانسته مانع از رفتن همشهریان برای کار به کشورهای حوزه خلیج فارس شود. کمی از وضعیت مالی و حقوقی شغل معلمی در آن دوران بگویید.

در این شغل مهم‌ترین مساله عشق و علاقه به تعلیم و تربیت می‌باشد و در پی آن سایر مسائل از جمله مسائل اقتصادی می‌آید. در آن دوران ارزش پول کشورمان خوب بود و اقتصاد ثبات بیشتری داشت و خیلی افراد تمایلی به رفتن به خادج از کشور نداشتند. برای همین برخی افراد و به خصوص آن‌هایی که مستعد بودند ادامه تحصیل می‌دادند و مشتاق به فعالیت در حرفه آموزش می‌شدند.

‌

۳. شما سال‌ها مدیریت مدارس مشفق و محمدطالب را بر عهده داشتید. بهترین و بدترین خاطره‌ای که از آن دوران در ذهن‌تان مانده چه بوده است؟

بدترین خاطره‌ای که در ذهن دارم مربوط به روزی است که در بدو ورود به دبستان مشفق با صحنه بسیار بدی روبرو شدم که هنوز فراموش نکرده‌ام. فضای مدرسه پر از گردوخاک بود چون حیاط مدرسه کاملا خاکی بود و دانش‌آموزان در آن حیاط مشغول بازی بودند. خاک به هوا بلند شده بود و تمام فضا را گرفته بود. خاطره خوب هم زیاد دارم. یکی از آن خاطرات خوب قبول شدن مرحوم داریوش باقرزاده در دبیرستان شبانه‌روزی دانشگاه شیراز قبل از انقلاب بود.

‌

۴. برای علاقه‌مند ساختن بچه‌های آن روز به تحصیل، از چه راهکارهایی استفاده می‌کردید؟

دانش‌آموزان پسر الحمدلله برای ادامه تحصیل مشکلی نداشتند و تعداد اندکی ار آن‌ها ترک تحصیل می‌کردند. مشکل فقط از ناحیه دانش‌آموزان دختر بود که آن‌زمان خانواده‌هایشان مخالف تحصیل دختران بودند. که البته این مشکل هم با گذاشتن کلاس‌های توجیهی تاحدودی برطرف شد.

‌

۵. نام چند نفر از شاگردان‌تان که امروزه توانسته‌اند جایگاه علمی و اجتماعی خوبی بدست آورند را به یاد دارید؟

خداراشکر تعدادشان زیاد است چه در مدارس لار، خور و براک. از مدارس خور تا حدودی که ذهنم یاری دهد و از شما خواهشی دارم که به ترتیب حروف الفبا مرتب نمایید: آقایان دکتر تاجدار، دکتر علی خشنود، دکتر محمدعلی رستگار، دکتر عزیزپور، دکتر فخری، دکتر قاضی‌پور، دکتر نام‌آور، دکتر سید احمد هاشمی و سایر دانش‌آموزانم در مقاطع کارشناسی‌ارشد و کارشناسی در رشته‌های مختلف مهندسی، علوم انسانی و…

‌

۶. شما در طول دوران مدیریت خودتان با معلمان بسیاری سروکار داشته‌اید. اگر بخواهید سه نفر از بهترین‌هایشان را نام ببرید از کدام‌شان یاد خواهید کرد؟

خوشبختانه تمام معلمانی که با آن‌ها همکار بودم خوب و کوشا بودند و نمی‌شود شخصی را به‌عنوان بهترین عرض کرد از همگی آنها متشکرم و به همه‌شان احترام می‌گذارم.

‌

۷. با توجه به فضای سنتی جامعه و عدم استقبال خانواده‌ها از تحصیل دختران در دهه‌های قبل، شما و قشر فرهنگی شهر چگونه با این مساله روبرو می‌شدید؟

برای راه‌انداری مدرسه راهنمایی بنده و سایر دوستانم تلاش زیادی کردیم تا توانستیم خانواده‌ها را به ادامه تحصیل فرزندان‌شان ترغیب کرده تا مدرسه راهنمایی به این صورتی که الان وجود دارد درآید. در آن سال‌ها روزهای اول بنده به اتفاق مدیر مدرسه راهنمایی خانه‌به‌خانه به دنبال دانش‌آموزان دختر می‌رفتیم تا بتوانیم از تعطیلی مدرسه جلوگیری کرده و آن را رونق دهیم. که الحمدلله اگرچه خیلی سخت بود اما موفق شدیم.

‌

? پایان بخش اول گفتگو

 

---

---