دکتر سید احمد هاشمی: گاهی دلمان به حال مردگان می سوزد در حالیکه مردگان به حال ما افسوس می خورند

 

در هفته گذشته دکتر سید احمد هاشمی، خطبه های نماز جمعه خور را بر عهده داشتند. خلاصه ای از متن سخنرانی ایشان که توسط سیدمحمد نور دانش امام جمعه خور تهیه شده را در ادامه می خوانیم:

 

در قرآن کریم وقتی که بحث ایمان می شود بحث ایمان به خدا و روز آخرت مطرح می شود. و این دو اساس هست بخصوص ایمان به وحدانیت الله. پیامبران خدا در مورد اقوام و ملت هایشان بیشترین مشکل با این دو مورد داشتند. یکی وحدانیت الله ودیگری زنده شدن دوباره که بارها در قرآن کریم با تعابیر مختلف از زبان مشرکین مطرح می فرماید که در پذیرش آن مشکل داشتند. و غالبا در سوره های مکی بحث قیامت مطرح است. چرا قرآن روی مسأله قیامت تاکید دارد؟ آیا می خواهد ما را نسبت به دنیا بی خیال کند و ما دنیا را رها کنیم؟ نه. دنیا برای ما در واقع یک گذرگاهیست برای رسیدن به آخرت. یعنی دنیایمان را هم خوب بسازیم. نه اینکه تنها اکتفا کنند به ظواهر مادی دنیا، که مثلا خوب زنده هستند اما خوب زندگی نمی کنند…پرودگار متعال می خواهد ذهن ما را متوجه کند که مبادا تعلق شما به یک چیز موقت شما را از یک چیز دائم و بزرگتر غافل بکند و آن روز بازپسین هست. و یکی از اوصاف متقین در ابتدای سوره ی بقره یقین به روز آخرت ذکر می فرماید. متاسفانه این ذهنیت وجود دارد که وقتی کسی مرد یعنی اینکه رفته به دیار نیستی! درحالیکه او در معیار زمینی مرده است. اما در معیار آنجا او فقط از یک خانه به خانه ای دیگر منتقل شده است. و منتقل شده است تا زندگی جدیدی راشروع کند. مانند جنین که تولد می شود. یعنی بزرگی آنجا به نسبت عالم جنینی است. گاهی وقت ها دلمان به حال مردگانمان می سوزد چه بسا آن ها به حال ما افسوس می خورند که مثلا فلانی در دنیا گرفتار است. و این قضیه در سوره ی یاسین به صراحت ذکر شده است.

(قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّهَ ۖ قَالَ یَا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ بِمَا غَفَرَ لِی رَبِّی وَجَعَلَنِی مِنَ الْمُکْرَمِینَ)
[سوره یس ۲۷]ای کاش قوم من می دانستندکه پروردگار، مرا آمرزیده است و مرا گرامی داشته است. این حرف را کجا بیان می کند؟ در بهشت. او در واقع دلش به حال ما دارد می سوزد که بی چاره ها در زمین ول معطل هستند. چه بسا ما وقتی در حق مردگانمان دلسوزی می کنیم شاید عکس این قضیه اتفاق بیفتد و آن ها دلشان دارد به حال ما می سوزد که فلانی در زمین گرفتار است. زیرا ما در واقع نمی میریم و این دنیا گذرگاه است و از اینجا جایی می رویم که پروردگار ما فرمود:( …عرضها السموات والارض …)
این حقیقت را قرآن کریم در آیات مختلف می خواهد برای ما تثبیت کند و ما را به این باور برساند که نکند این زندگی موقت طوری بشود که شما را از این زندگی دائم و ابدی غافل بکند؟ و ما در این دنیا خیلی چیزها را نمی بینیم چون نمی بینیم نمی دانیم ولی بمجرد اینکه روح از بدنمان خارج بشود خیلی چیزها برای ما آشکار می شود که اگر خدای ناکرده در آن زمان بد کردار باشیم آنجا آرزو می کنیم که دوباره برگردیم به دنیا وجبران کنیم.
درسوره ی قاف بطور کل قرآن بحث قیامت می کند.آیات ۱۶ به بعد .. (وَجَاءَتْ سَکْرَهُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ۖ ذَٰلِکَ مَا کُنْتَ مِنْهُ تَحِیدُ)

مرگ برای انسان سکرات دارد و این یعنی مستی که انسان از خودش بی خود می شود. این چیزی است که تو همیشه از او فرار می کردی. (فکشفنا عنک غطاءک…..) تو از صحنه ی مرگ غافل بودی و نمی دانستی مرگ می آید. پرده را از روی چشمهایت بر داشتیم. چشمت امروز تیز بین است. یعنی امروز چشمت تا افق های دور می بیند. می فهمد چه خبر است می فهمد اینجا کجاست. به همین خاطر است که می گوید پروردگارا حالا مرا برگردانید شاید بتوانم کار شایسته انجام بدهم! اما جواب می آید: هرگز. دیگر تو هرگز بر نمی گردی. این فقط به اندازه یک حرف ارزش دارد و هیچ چیز بر او مترتب نمی شود و برگشتی بعد از مرگ نخواهد بود به دنیا. پس ایمان به قیامت یکی از مهمترین مسائلی است که ما با آن سرو کار داریم. حالا چه پیامدهایی دارد؟ یعنی شما با کسی که ایمان به قیامت ندارد خیلی فرقی می کنید. اول انگیزه ی درونی برایش ایجاد می شود که گناه نکند و حق دیگران را نخورد و مردم را اذیت نکند و خوب زندگی کند. یک پلیس درونی در او ایجاد می شود که همیشه با او هست و می گوید اگر خوب نباشم باید حساب پس بدهم. این ذهنیت ایجاد می شود که این جا خانه ی موقت من است و خانه ی دائمی دیگری دارم. این به منزله این نیست که بگوییم اصلا انسان گناه نمی کند…بلکه کمتر گناه می کند.

حالا کسی که به این چیزها اعتقاد ندارد، دیگر قانون باید از بیرون او را کنترل کند و دوربین های مداربسته و پلیس او را کنترل کند یا یک آقا بالا سر او را کنترل کند. چون از خدا نمی ترسد و به آخرت ایمان ندارد لذا هیج دلیلی وجود ندارد که مرتکب جرمی نشود. مثلا پول هنگفتی در اختیار دارد و به نظر خودش هم کسی نیست که مچش را بگیرد. اما آن کسی که به روز قیامت ایمان دارد می داند که در آینده دورتر که قیامت باشد مچ او را خواهند گرفت و او را به حساب خواهند کشید. اما کسی که ایمان ندارد اگر این پول هنگفت را بالا نکشد احساس ضرر می کند. اما کسی که اعتقاد دارد، بالا کشیدن را عین ضرر می داند. لذا حاضری تمام عمرت را هم برای خدا بگذاری و انتظار پاداش هم نداشته باشی. انسان وقتی ایمان به آخرت نداشته باشد چه چیزی می تواند جلو جرم او را بگیرد؟ چنین انسانی با این وصف هدف والایی هم ندارد.
دومین پیامد ایمان به قیامت این است که زندگیت هدفمند می شود. شما برای یک هدف بسیار بزرگ داری کار می کنی. به همین خاطر انسان کارهایی را انجام می دهد و به خاطر آن مزد نمی گیرد. ایمان به آخرت باعث می شود که شما را وادار کند که بگویی من دارم با رب العالمین تعامل می کنم. او پاداش مرا یک به ده یا یک به صد و…. می دهد. 

---

---