به مناسبت روز سعدی: روزگاری بوستان و گلستان سعدی اولین گام سواد آموزی و آموختن معرفت در ایران بود

 

روزنامه عصر مردم چاپ شیراز همزمان با یکم اردی بهشت بزرگداشت سعدی شاعر بلندآوازه دیار فارس یادداشتی را به قلم صفدر دوام خبرنگار این روزنامه با عنوان ‘ سعدی پیامبر شعر پارسی به چاپ رسانده است.

 

در این یادداشت آمده است :اول اردیبهشت­ ماه جلالی که بامدادان شیراز از نسیم گل و بهار نارنج سرشار است به نام افصح­المتکلمین شیخ اجل سعدی شیرازی نام­گذاری شده است. غزل پارسی محبوب­ ترین نوع شعر در جهان به شمار می­رود که بیان­ کننده عشق، احساس و عاطفه انسانی است. در این رهگذر شعرهای ناب عاشقانه­ای که در ادبیات ما ماندگار شده از جمله غزلیات سعدی شیرازی می­باشد که از مطلع­ تا مقطع عاشقانه می­ماند! و برخلاف شاعران غزلسرای پارسی­گوی به موضوعات دیگر در غزل نپرداخته است.سعدی این سخن­سرای مشرق­ زمین چنان شوری در غزل و دیگر اشعار خود به پا کرده که مخاطب هرگز احساس دوری با واژگان شاعر نمی­کند! او استاد مسلم شعر پندآموز و غنایی ادب و فرهنگ ماست که فصل جدیدی برای ساختار درون­ اجتماعی هر زمان و لحظه گشوده است. چنان که نسل دیروز که اکنون قریب ۸۰ سال به بالا سن دارند نقل می­کنند روزگاری بوستان و گلستان سعدی اولین گام سواد آموزی و آموختن معرفت در ایران بوده، چه آن که بسیاری از بزرگان خاندان در جامعه امروزی ما حکایت­ها و تمثیل­های زیادی از شیخ اجل را به یاد دارند و هر از گاهی در تنگنا و عیش روزگار خویش برای خود و اطرافیان زمزمه می­کنند.با این حال به جرأت می­توان مدعی بود که بسیاری از دانشجویان و حتی فارغ­التحصیلان امروز در کشور ما حتی حکایتی کوتاه از گلستان و همچنین غزلیات سعدی در حافظه خویش نگنجانده­اند این مهم برای دوستداران ادب پارسی بسیار تأثر برانگیز است؟ چرا شاعری که در تمثیلات و حکایت­های او بسیاری از نکات جامعه­شناختی، روانشناسی، اخلاق و عرفان گنجانده شده است و شعرش زینت  بخش درب اصلی سازمان ملل متحد گردیده، برای جامعه خود بیگانه باشد؟ نمی­توان گناه و کم­ کاری جامعه در این حوزه را تنها متوجه دانش­ آموزان و دانشجویان دانست. از این رو یک آسیب­ شناسی و تحقیق از سوی پژوهشگران فعال در عرصه ادبیات گذشته و امروز علل و راهکارهای لازم به نظر می­رسد. مؤلفان درسی ما که برخی از آنها دارای کتاب­ های ارزشمند و قابل توجه در عرصه ادبیات ایران و سعدی شیرازی هستند می­توانند این خلأ در ساختار تعلیم و تربیت کشورمان را پر کنند. هر چند طی ۱۰ سال گذشته در کتاب­های درسی دبیرستان و رشته علوم انسانی تغییرات قابل توجهی در جهت معرفی شخصیت و آثار شاعران گذشته و امروز ما صورت پذیرفته است اما هنوز راه بسیار درازی در این راستا در پیش داریم! نگارنده به عنوان یک دانشجو نه صاحب­نظر باور دارم که باید آثار بزرگانی چون سعدی، حافظ، مولانا، خیام و بسیاری دیگر که نامشان در این نوشته نمی­گنجد را دانشجویان رشته­های غیر علوم انسانی نیز بیاموزند! چگونه می­توان قبول کرد که کارشناسان عمران و ساختمان، پزشکی، الکترونیک، مکانیک و رشته­های دیگر ما زبان سعدی شیرازی که زبان مادری همه ماست را نشناسند.علوم انسانی و ادبیات ما از آنچنان غنایی برخوردار است که در آن به علوم دیگر نیز پرداخته شده است و این نکته باریک­ تر ز مو به ما هشدار می­دهد که همانگونه که والدین ما در جهت آموختن فرزندان خود بر زبان­های زنده دنیا تأکید دارند که کار بسیار خوب و پسندیده­ای است، گلستان و بوستان سعدی، مثنوی مولانا، دیوان حافظ، شاهنامه فردوسی، گلشن راز شیخ محمود شبستری و صدها اثر ماندگار دیگر که امروزه مورد توجه پژوهشگران و صاحب­نظران ادبیات جهان قرار گرفته به فرزندان خویش بیاموزند که این مهم رمز ماندگاری هویت ایرانی و فرهنگی همه ما دارند. 

---

---