ناصر طالبی مدیر سابق خواجه‌نصیر در گفتگو با خورشید لارستان: اگر به عقب برگردم باز هم معلمی را انتخاب می‌کنم/ کار در بانک صادرات را رها کردم و به دانشسرای معلمی پیوستم/ با حقوقی که سال ۵۶ می‌گرفتم هم خرج زندگی را می‌دادم و هم توانستم خانه‌ای بسازم/ (بخش اول)

‌

?️ جمعه ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۳

‌

◾خورشید لارستان به مناسبت روز معلم و پاسداشت مقام بلند فرهنگیان این سرزمین، گفت‌وگویی داشته با چند تن از پیشکسوتان فرهنگی شهر خور. در اولین گفتگو به پای حرف‌های ناصر طالبی می‌نشینیم. دبیر و مدیر سابق مدرسه خواجه‌نصیر خور.

‌

۱. با عرض سلام و ادب و تبریک روز معلم. یک معرفی کوتاه از خودتان داشته باشید و بفرمایید در چه سالی و چگونه وارد آپ شدید.

بنده ناصر طالبی هستم فرزند نظر متولد ۱۳۲۹ در یک خانواده کشاورز به دنیا آمدم. آن دوران زندگی همه در یک سطح بود. به دلیل کمبود امکانات و سواد در ۹ سالگی شروع به تحصیل کردم!

‌

۲. به نظر می‌آید در آن دوران، معلمی به عنوان یک شغل می‌توانسته مانع از رفتن همشهریان برای کار به کشورهای حوزه خلیج فارس شود. کمی از وضعیت مالی و حقوقی شغل معلمی در آن دوران بگویید.

بله در آن دوران وضعیت مردم آن‌چنان خوب نبود و مردم مجبور به کارهای کشاورزی و بنایی بودند. مردم کمتر به خارج می‌رفتند و اگر هم می‌رفتند کارها سخت و مشقت‌بار بود. چرا که مجبور بودند هم هزینه‌های سفر و هم هزینه امرار معاش خود و خانواده در دو مکان مختلف را تامین کنند. از نظر مالی هم در سال ۱۳۵۶ حقوق من در حدود ۱۲۰۰ تومن حقوق ثابت و ۱۲۰۰ به عنوان کارانه یا اضافه‌کاری بود(معادل سه سکه طلای امروز) که در زمان خودش یک حقوق خوب و دریافتی خوبی بود که به راحتی مخارج یک خانواده را پرداخت می‌نمودم و با همین حقوق، کم‌کم برای خودم خانه‌ای هم ساختم.

‌

۳. شما سال‌ها مدیریت مدرسه خواجه‌نصیر را بر عهده داشتید. بهترین و بدترین خاطره‌ای که از آن دوران در ذهن‌تان مانده چه بوده است؟

بنده از سال ۱۳۵۸ وارد مدرسه خواجه‌نصیر شدم و دبیر ریاضی و علوم شدم و در سال ۱۳۶۴ مدیریت مدرسه خواجه‌نصیر را برعهده گرفتم. در آن سال‌ها دوران بسیار خوبی را داشتم. نمی‌توانم بگویم بهترین یا بدترین بلکه همه آن دوران بهترین بود. چراکه دانش‌آموزان نهایت همکاری را با ما داشتند و خانواده‌ها نیز اختیار تام را به ما داده بودند. برای همین خودمان احساس می‌کردیم مسئولیت تمام کارها با ما است و به همین علت خود را موظف می‌دانستم شبانه‌روز در خدمت دانش‌آموزان و والدین باشیم.

‌

۴. برای علاقه‌مند ساختن نوجوانان آن روز به تحصیل، از چه راهکارهایی استفاده می‌کردید؟

با توجه به آنکه ما نیروی بومی شهرمان بودیم و احساس مسئولیت می‌کردیم، آن‌قدر صمیمیت میان ما و دانش‌آموزان بود که خود دانش‌آموزان علاقه داشتند در مدرسه حضور داشته باشند.

‌

۵. بزرگ‌ترین مشکلی که در دوران مدیریت و معلمی شما در مدارس خور وجود داشت چه بود؟

البته ما مشکل آن‌چنانی نداشتیم. تمام وظایف دانش‌آموزان را بر عهده ما گذاشته بودند و دخالت چندانی هم در امور آموزشی نداشتند. برای کمبودهای مدرسه هم خیرین اعتماد کافی و وافی را به ما داشتند و کمبود‌های مدرسه را در اسرع وقت مرتفع می‌نمودند.

‌

۶. نام چند نفر از شاگردان‌تان که امروزه توانسته‌اند جایگاه علمی و اجتماعی خوبی بدست آورند را به یاد دارید؟

به لطف خدا خوشحال هستیم دانش‌آموزانی که به حرف ما گوش کردند و خیلی از آن‌ها امروزه پزشک و مهندس هستند و اساتید بزرگی شده‌اند که باعث افتخار و سربلندی ما و شهرمان شده‌اند.

‌

۷. شما در طول دوران مدیریت خودتان با معلمان بسیاری سروکار داشته‌اید. اگر بخواهید سه نفر از بهترین‌هایشان را نام ببرید از کدام‌شان یاد خواهید کرد؟

دبیران آن زمان مدارس خور دبیرانی با کیفیت بالا بودند. به این دلیل که مدارس خور جزو زوج فرهنگی بود. خانم ها در مدارس ابتدایی و آقایان در دبیرستان تدریس می‌کردند. مثل آقایان جدی، علی توسلی، طاهری و بسیاری از عزیزان که یک مجموعه یکدل و توانا را ایجاد کرده بودند که همیشه به نظرات همدیگر احترام می‌گذاشتیم و همه با هم در خدمت آموزش بودیم.

‌

?پایان بخش اول گفت‌وگو

 

---

---