امید، راز ماندگاری: باور کنیم جامعه ما در مسیر بهبود است.

 

عارف رفیعی: با برخی از فعالان اجتماعی شهرمان که صحبت می کنیم، می توان نشانه هایی از نا امیدی نسبت به تاثیر فعالیت های اجتماعی ـ فرهنگی بر بهبود شرایط جامعه خور را یافت. در این نوشته برآنم تا این آفت مهم را بررسی کنم. این درست است که جامعه کوچک ما تا رسیدن به یک سری شاخص های حداقلی در زمینه های مختلف اجتماعی بسیار فاصله دارد اما موتور محرکه مسیر بهبود (که طبیعتا فرایندی زمان بر است) امید به آینده است. اگر امیدی در کار نباشد، اندک اندک همین فعالان کنونی نیز از ادامه کار می مانند و جلو ورود نیروهای جدید به عرصه فعالیت های اجتماعی نیز گرفته می شود. چه خوب است اگر فعالان اجتماعی خور اهمیت این موضوع را درک کنند و در گفتار و عمل، از خود ناامیدی نشان ندهند. البته واقع بینی و پرهیز از خوش بینی غیر منطقی، لازمه هر کار مستمر اجتماعی است اما در واقع بحث اساسی، تنظیم درست توقعات از این گونه فعالیت هاست. در چند سال گذشته، در زمینه های مختلف، کارهای اجتماعی انجام شده به طور نسبی توانسته آثار خوبی داشته باشند. دیدن این گونه آثار یک ضرورت است و بازتاب دادن آنها یک ضرورت و چه بسا یک هنر است. اگر چه کاستی های فراوانی در جامعه دیده می شود که توقع نمی رود حل همه آنها از راه فعالیت های اجتماعی کنونی امکان پذیر باشد، اما باید توجه داشت که خاصیت تحولات اجتماعی از نوع خطی نیست، بدین معنی که برای حل مشکلاتی که حاصل چند دهه کم کاری بوده است، الزاما قرار نیست چند دهه کار انجام شود. چه بسا کار یک ساله در صورت اصولی بودن، کاستی های ایجاد شده در بازه ده ساله را جبران کند. خواننده تیزبین حق دارد انتقاد کند که بسیاری از این گونه برآوردها چه از نوع خوش بینانه و چه بدبینانه بر اساس آمار مستند بنا نشده اند. البته این سخنی است درست، اما بحث من در اینجا لزوم کاستن از توقعات است و توجه به همان ماهیت غیر خطی است که اشاره شد. حتی اجرای موفقیت آمیز خواسته مهم دکتر محمودی در شماره قبل یعنی تدوین یک نقشه راه برای آینده مسیر فعالیت های اجتماعی، نیز در گرو داشتن امید به آینده است. در هر صورت من به عنوان عضوی کوچک از جمع فعالان اجتماعی شهر خود چندین پیشنهاد دارم: بپذیریم که حل همه مشکلات در توان ما نیست. بپذیریم که برای ادامه روند فعالیت ها و افزودن نیروهای تازه به جمع، باید امیدوار باشیم و این امید را به دیگران انتقال دهیم. در این راستا، مانور دادن بر دستاوردهای کنونی، حتی اگر ناچیز به نظر برسند، امری است حیاتی. بپذیریم که دیگرانی نیز در جامعه هستند‌ که حداقل در زمینه بهبود امور اجتماع با ما همدل هستند حتی اگر فکر کنیم تاکنون گامی در این راه برنداشته اند و برنخواهند داشت. مهم همراه ساختن آنها در این مسیر است که جز با امید این کار شدنی نیست. بیاییم از همین امروز آثار مثبت فعالیت های اجتماعی و فرهنگی بر جامعه مان را برشماریم. راستی یکی از همین آثار مثبت، انتشار همین نشریه خورشید لارستان نیست که با یک فراخوان ساده مجازی، تعداد زیادی از همشهریان حمایت خود را از ادامه فعالیت آن اعلام کردند؟

 

این متن به عنوان سخن سردبیر شماره نهم نشریه خورشید لارستان منتشر می شود. 

---

---